Mijn gezin telt twee flexitariërs en twee vegetariërs. Daarmee zijn we geen uitzondering. In de Lage Landen eten we niet langer 7/7 vlees. Dat is overzees wel anders. Laatst was ik in Maleisië om onze collega’s bij te praten. Ik gaf er dezelfde Food Masterclass die ik ook hier geef. Ik stel dan vragen als ‘Wie eet er nog vlees?’ en ‘Wie probeert minder vlees te eten?’. Waar wij de voorkeur geven aan producten die minder druk uitoefenen op de planeet, bevinden ze zich in Maleisië (nog) niet op dat kantelpunt. Vlees staat symbool voor weelde. Wie over de middelen beschikt, koopt vlees en toont zo zijn status.
Vermogen is ‘een dingetje’ als we vleesconsumptie willen minimaliseren, net zoals cultuur. De doorsnee Nederlander is gewend aan vlees, aardappelen en groenten op zijn bord. Vlees schrappen vinden we uitdagend, vlees vervangen lijkt haalbaarder. Kweekvlees (kunstmatig vlees dat vertrekt van dierlijk vlees en het industrieel reproduceert) wordt volop getest in Singapore. Slim, want minder milieubelastend. Kanttekening: dierenleed is daarmee niet van de baan. Volgens mij hebben insecten meer kans om de Westerse keukens te veroveren. Ik beken dat ik het zelf een harde noot vind om te kraken, kriebelende beestjes eten. Maar ze lopen over van proteïne en zijn zachter voor moeder natuur in productie dan vee.
Weet je wat frappant is aan de evolutie richting nieuwe eiwitten? We zetten grote stappen per generatie. Mijn kinderen kennen ‘de echte americain’ niet en smullen van de veggie variant. Dat is nog zoiets: de naam. We hebben eiwitten nodig om te functioneren. Je vindt die in vlees, al zijn er massa’s alternatieven. Het is bizar dat we eiwitrijke producten hoe dan ook in een vleesjasje gieten. Vegetarische hamburgers of worsten? Deze namen scheppen de verwachting dat je vlees proeft, terwijl het doel is om je proteïnes smakelijk te consumeren met een beperkte ecologische voetafdruk.
De pot zal altijd eiwitten schaffen, de vraag is alleen ‘Hoe?’ …
Bron: Vakblad voedingsindustrie
