Simon’s Alp d’HuZes dag

Om 04:00 stappen we richting de auto. De kou is direct voelbaar. Volgens google zou het ’s ochtends rond de 12 graden zijn, maar het is zeker een aantal graden kouder. We moeten 25 minuten met de auto naar de start rijden. Nadat we bij de start aankomen worden we door de vrijwilligers naar de parkeerplaats gewezen. De fietsen worden uitgeladen en in elkaar geschroefd en daarna moeten we nog een stukje fietsen naar de start. Iets voor 05:00 arriveren we bij de start. Daar staan al vele wielrenners klaar die hetzelfde staat te wachten vandaag. In groepjes mogen de renners starten, zodat het niet direct te druk zou zijn en de mensen wat meer uitgesmeerd over de berg beginnen aan de dag.

05:15

Het is zover. We gaan van start. Nadat ons delaware team elkaar succes wenst is het direct ieder voor zich. Het is druk met fietsers en wandelaars. De benen voelen gezien het tijdstip van de dag verassend goed en fris en dat komt goed van pas omdat er geregeld een kleine versnelling geplaatst moet worden om groepjes in te halen. We vertrekken met zijn allen in het donker en dat is spectaculair. Alle bochten zijn verlicht met kaarsen. Elke kaars brand voor een dierbare die vecht tegen kanker of deze strijd heeft verloren. Dit geeft een indrukwekkend beeld en dat geeft veel energie. Na pakweg anderhalf uur kom ik voor het eerst boven. Het is nog mistig, donker en koud en ik besluit direct af te dalen om aan de tweede klim te beginnen.

06:45

Vooraf zag ik op tegen het afdalen. Nooit eerder heb ik een soortgelijke berg beklommen, maar ook het afdalen is nieuw. Ik begin met wat zenuwen aan het afdalen, maar dat blijkt direct overbodig. De wegen zijn breed en in goede staat. Er is wel verkeer, maar dat wordt uitstekend begeleid door motoren. De tegenliggers (wielrenners en wandelaars die bergop gaan) blijven netjes aan de andere kant. Het vervelende is de KOU. Het is zo ontzettend KOUD. Ik heb een vest bij, een merino nekwarmer en beenwarmers, maar echt helpen doet het niet. Winter handschoenen zijn eigenlijk een must. Met iedere kilometer trekt de kou meer in de benen en handen. Na een klein halfuurtje kom ik beneden (later hoorde ik dat in de laatste bochten een handjevol mensen onderuit zijn gegaan omdat ze geen gevoel meer hadden in de handen en niet meer hard genoeg konden remmen). Beneden staan vrijwilligers in grote getale met (redding)dekens om iedereen op te warmen. Daarnaast is er genoeg te eten en te drinken en kan de bidon gevuld worden. Ik besluit direct door te gaan, want ik heb het idee dat ik het zo koud heb dat de enige manier om op te warmen weer de berg op fietsen is.

07:30

Na een aantal kilometers begint de kou uit de benen te trekken en lukt het weer om lekker door te trappen. Ik doe mijn vest weer uit en trap weer door. Ik merk dat mijn rem wat is gaan aanlopen in de afdaling en stap af om dit op te lossen. Extra tegengas kan ik nu niet gebruiken. Enfin, niks aan de hand. Het is bij het inhalen van groepjes merkbaar dat het versnellen moeilijker gaat, maar ik mag niet klagen. Ik ga gestaag door, stop mezelf vol met iedere pannenkoek, banaan, stroopwafel, komkommer en alles wat me wordt aangeboden en het gaat best lekker. In ongeveer dezelfde tijd als de eerste klim kom ik boven. Inmiddels is Daniëlle (mijn vriendin) samen met Mily (collega) en Joyce (vrouw van collega en teamgenoot Eric) ook boven op de berg gearriveerd met een bolderkar vol met eten (wat achteraf niet zo nodig was omdat er om de 2 meter eten werd aangeboden) en andere benodigdheden. Ik voel me nog goed en ga na een kort praatje weer starten aan de volgende afdaling.

09:00

De volgende afdaling begint. De eerste afdaling was nog wat onwennig, maar de tweede keer begint het leuk te worden. Het is licht (alleen nog erg mistig) en de temperatuur is een stuk aangenamer. De afdaling gaat soepel, maar wel goed voelbaar in de schouders en handen omdat je constant moet remmen en daarbij niet de meest comfortabele positie op de fiets aanneemt. Na wederom een klein halfuurtje kom ik beneden.

09:30

Het is nog steeds koud, maar wel minder. Ik besluit me kort op te warmen in een deken en een warme bouillon te pakken. Vermoedelijk door de toestand waarin ik verkeer smaakt het als de beste bouillon die ik ooit gehad heb. Na een paar minuten begin ik aan de derde klim van de dag. Het gaat nog aardig, maar de eerste twee klimmen zitten wel in de benen. Mentaal is het ook een lastige klim. Je bent niet meer net bezig, maar ook nog lang niet klaar. Indien je de zes haalt ben je niet eens op de helft. Het is wel prettig dat het minder druk is, de mensenmassa is uitgesmeerd over de berg en het is gelukkig niet vaak meer nodig om iets te versnellen om groepjes in te halen. Omdat het zwaarder wordt en moeizamer gaat merk ik dat iedere aanmoediging van de zijkant me steeds beter doet. Je hebt een bordje met je naam op de fiets en constant wordt je toegeschreeuwd en toegejuicht. De samenhorigheid en support van iedereen is écht indrukwekkend en heel inspirerend. Duizenden mensen op een berg, allemaal met een eigen verhaal, maar allemaal daar voor het goede doel. De sfeer is echt overweldigend. Mensen die elkaar in de armen vallen. Groepen wandelaars en fietsers met een foto van een dierbare die ze hebben verloren… Je realiseert je iedere seconde dat dit bijzonder is en dat we met zijn allen iets moois neerzetten.

11:00

De 3e klim zit erop. Over het tempo mag ik nog altijd niet klagen, de tijd is weer ongeveer gelijk (1:30 uur). Logischerwijs voel ik me niet meer fris en zit er wat vermoeidheid op. Ik besluit een minuut of 20 boven te bivakkeren en een hapje pasta naar binnen te schuiven. Eten heeft inmiddels geen smaak meer na de enorme hoeveelheden die ik al naar binnen heb gewerkt. Per klim verbrand je pakweg 1000 calorieën. Je lichaam heeft wel wat reserves om te verbranden, maar om de motor draaiende te houden met er VEEL gegeten worden. Bij mij was nu het punt bereikt dat eten nergens meer naar smaakte, maar je moet wel blijven eten. Ik vul wederom mijn bidons, want ook het vocht moet bijgevuld worden.

12:00

De 3e afdaling zit erop en het is tijd voor de 4e beklimming. Ik merk dat ik me een stuk minder voel dan de voorgaande keren bij het aanvangen van de klim. Gelijk bij het eerste steile stuk voel ik het verschil. Op mijn snelheidsmeter zie ik dat ik het tempo niet meer kan vasthouden. Ik trap al op mijn laagste verzet en kan niet terugschakelen: dit wordt een lange klim. Vooraf had ik een andere cassette op mijn fiets laten zetten wat geschikter is voor de bergen. Ik begin op de 4e beklimming te balen dat ik er niet meer aan heb laten versleutelen. Ik begin af te zien. Waar het de eerste beklimmingen geregeld nodig was om mensen in te halen, denk ik daar op dit moment niet aan. Ik pak in de bochten waar vrijwilligers staan eten aan in de hoop dat het een energieboost geeft. Pannenkoek nummer 15 laat me echter vooral realiseren dat mijn speeksel op begint te raken waardoor eten echt niet meer te hachelen is. Vooral het eerste gedeelte van de klim gaat tergend langzaam. Ik besluit tussendoor te stoppen, nog een gelletje naar binnen te werken en hervat de klim. Ik kom er weer iets beter in, maar het doet pijn. Het publiek doet in deze fase extra goed. Met name de Nederlandse bocht (bocht 7) is echt een hoogtepunt. Ook het dorpje Huez is fantastisch. Er wordt muziek gespeeld en er wordt gezongen. Deze stukken lijken dan weer geen enkele energie te kosten. Na het dorpje Huez is echter nog 2/3e van de klim te gaan, terwijl je gevoelsmatig bijna boven bent. De gehele Alp d’Huez bevat 21 haarspeldbochten, maar met nog vier bochten te gaan moet je nog pakweg vier kilometer afleggen. Gevoelsmatig hoef je daarom maar een paar bochten, maar qua afstand en tijd ben je er nog zeker niet.

Een aantal feitjes over Simon’s dag

Aantal kilometers: 142,64

Hoogteverschil: 5.566 meter

Tijd op de fiets: 9:38:21

Calorieën verbrand: 5.265

Aantal pannenkoeken: Te veel

Gedoneerd namens team delaware: €26.904,-

13:45

Ik kom boven voor de 4e keer. Een kwartier langer dan de voorgaande drie keren. Het signaal dat het tijd was voor een rustpauze. Ik ben vermoeid en dat is aan mijn gezicht te zien. Mily zegt: ‘Ja de eerste drie keren zag je er eigenlijk helemaal niet moe uit, maar nu zeker wel!’. Ik besef dat ik echt even moet zitten en rusten. Gezien mijn toestand, de tijd en de voortgang bij de rest van het team besluit ik om nog één beklimming te doen en het daarna voor gezien te houden. Ik ga een tijdje zitten en stop met moeite nog wat pasta naar binnen.

14:45

Na een uurtje pauze ga ik het weer proberen. Het weer is inmiddels heerlijk. De mist is grotendeels opgetrokken en de zon begint de schijnen. Het afdalen is lekker en ontspannen. Ik kom weer beneden, mezelf afvragend of de rust heeft geholpen. Zo voelt het in ieder geval niet. Na het aanloopstukje dat een licht stijgingspercentage heeft heb ik het gevoel dat mijn toestand niet is verbeterd. Ik word op het eerste steile stuk voorbij gefietst door twee mannen die een redelijk tempo aanhouden en besluit om bij hen aan te haken, hopende dat ik daardoor weer in een beter ritme kom. Na 5 minuten kom ik erachter dat ik op dat moment 5 minuten in het wiel zit bij Johnny Heitinga en gek genoeg geeft me dat weer nieuwe energie, omdat je toch het tempo van een (ex) topsporter kan volgen. Ik had vooraf besloten 3 keer te stoppen tijdens deze beklimming (je bent toch continue aan het plannen en rekenen op zo’n dag) en na de eerste korte stop kom ik weer lekker in mijn ritme en kan ik mijn tempo zowaar verhogen. De rust heeft toch geholpen. Met nieuwe moed en energie gaat de vijfde beklimming weer lekker. Het weer is heerlijk, het publiek is fantastisch, je bent verdomme voor de 5e keer deze berg aan het beklimmen. De trots en blijdschap over deze dag en het traject hier naartoe overheerst en ik vlieg naar boven. Het einde nadert en de laatste kilometer is bijna een sprint door de adrenaline. Ik nader de top en rijd de mensenmassa binnen. Het publiek juicht (dat deden ze de hele dag bij iedereen, dus het was niet speciaal voor mij, maar zo voelde het wel) en ik juich mee.

16:15

Ik zie dat het 16:15 is en realiseer me dat ondanks de 3 stops, in anderhalf uur boven ben gekomen. Toch niet slecht na zo’n lange dag. Ik rij direct door naar beneden, waar Erik, Babs en Dave inmiddels op een terrasje zitten te wachten. Bij het passeren van de start schiet het eventjes door mijn hoofd om nog een keer naar boven te trappen gesterkt door de goede 5e beklimming. Ik besluit het te laten rusten (al weet ik dat ik later toch een soort van spijt krijg) en rijd door naar het terras. Het is klaar. We pakken een biertje en rijden door naar het huisje. Het eten staat klaar en de champagne wordt opengetrokken. Iedereen is trots en heeft weer zijn eigen verhaal over de dag. De champagne en het bier slaat hard in en om een uurtje of half 10 is het gezegend en gaat het licht uit. De dag zit erop.